Dobre życie, dłużej.

W naszym zespole też różne cuda się wydarzyły. Ja sama widziałam, jak uczestnicy podchodzili do osób w kryzysie bezdomności. Na początku była duża rezerwa, a potem już nie miało znaczenia, kto jest seniorem, kto innowatorem, kto bezdomnym.

Mieliśmy bardzo dobre relacje z naszą tutorką i badaczem. Komunikacja od początku do końca świetna, co było dobre i ważne. Dużo wynieśliśmy, bo to pani z dużym doświadczeniem w pracy z seniorami, atmosfera też była bardzo dobra.

Helena: Kiedyś myślałam o projektach jak o czymś, co się zaczyna i kończy. Tu jest inny proces: innowacja ma się rozrastać, żyć, być usługą społeczną, produktem społecznym, spowodować ferment, zmiany.

W trakcie pracy nad innowacją można było obserwować, jak nasz pomysł się kształtował, zmieniał. My trochę nie wiedzieliśmy, jak to wyjdzie, czy nasz pomysł załapie czy nie załapie i to była ta przestrzeń do różnych eksperymentów.

Ten projekt był naszym dużym polem do przemyśleń. Dużo sobie przetestowaliśmy, widzimy ileś rzeczy, które są trudne, ale też mamy dużo ciekawych historii i na pewno to z nami zostanie.