Mierzenie się z samotnością, izolacją i wykluczeniem

Z czym wiąże się wezwanie?

Samotność osób starszych to powszechny problem, który może mieć poważne konsekwencje dla ich zdrowia fizycznego i psychicznego. Aż 73% polskich osiemdziesięciolatków żyje samotnie, a ponad połowa z nich odczuwa dojmujący brak towarzystwa innych osób.
Samotność często prowadzi do stanów depresyjnych i lękowych, może zwiększać ryzyko chorób serca. Brak kontaktu społecznego może osłabiać układ odpornościowy.

Kto się z tym mierzy?

Osoby starsze często tracą swoich partnerów, przyjaciół i rodzeństwo. Utrata małżonka jest jednym z najbardziej traumatycznych doświadczeń, prowadzącym często do długotrwałej samotności. Z wiekiem krąg znajomych się zmniejsza, a tym samym również okazja do codziennych z nimi interakcji. Z kolei przejście na emeryturę często oznacza utratę kontaktów z osobami z pracy.
Zmiany w rodzinie, brak lub rzadki kontakt z najbliższymi z powodu dużej odległości geograficznej – to też może sprawiać, że osoba starsza czuje się zaniedbana i niepotrzebna. Problemy zdrowotne np. ze słuchem czy wzrokiem utrudniają komunikację z innymi ludźmi oraz zdolność do wychodzenia z domu, skutkując tym samym coraz mniejszą aktywnością i coraz większą izolacją społeczną. Wszystko to prowadzi do wykluczenia tych osób.

Co możesz z tym zrobić?

Warto inicjować projekty, które mają na celu zmniejszenie samotności osób starszych. Można w ten sposób znacząco poprawić jakość ich życia, przeciwdziałać izolacji. Mogą to być np.:
– grupy wsparcia oferujące pomoc emocjonalną i możliwość dzielenia się doświadczeniami z innymi osobami w podobnej sytuacji życiowej;
– różne formy wolontariatu;
– lokalne sieci wsparcia łączące seniorów z sąsiadami.