Przeciwdziałanie ubóstwu osób starszych, w tym migrantek i migrantów

Z czym wiąże się wyzwanie?

Ubóstwo to wielowymiarowy temat. Niewystarczające dochody i zasoby hamują rozwój osobisty, uniemożliwiają udział w życiu społecznym, ograniczają dostęp do usług zaspokajających podstawowe ludzkie potrzeby, utrudniają korzystanie z nowych technologii i w ogóle normalne funkcjonowanie.
Osoby dotknięte ubóstwem mogą doświadczać stygmatyzacji, poniżania, wstydu, dyskryminacji, izolacji społecznej i wykluczenia z życia społecznego.
Ubóstwo to również bardzo ograniczone możliwości wyborów życiowych, problemy ze zdrowiem psychicznym i fizycznym oraz krótsza oczekiwana długość życia.

Kto się mierzy z tym wyzwaniem?

Ubóstwa doświadczają osoby starsze, które otrzymują bardzo niskie świadczenia emerytalne/rentowe, nie posiadają oszczędności, mają problemy zdrowotne wymagające dużych wydatków (lekarstwa, rehabilitacja, opieka), nie posiadają wsparcia rodziny.
Na zubożenie osób starszych wpływają też wysokie koszty utrzymania (czynsz, energia, media itp.), co może doprowadzić do utraty mieszkania i kryzysu bezdomności.
Wg ogólnopolskiego badania osób bezdomnych (2024 rok) ponad 30% z nich to osoby w wieku ponad 65 lat, głównie mężczyźni. Na ubóstwo są bardziej narażone jednoosobowe gospodarstwa domowe – w przypadku osób starszych to częściej gospodarstwa domowe prowadzone przez samotne kobiety. Przeciętna emerytura kobiet jest o ponad 1 tys. zł niższa niż przeciętna emerytura mężczyzn.
Zaznaczyć należy, że wśród starszych migrantek i migrantów problem ten jest o wiele większy, np. sama średnia emerytura osoby migranckiej z Ukrainy jest mniejsza o połowę od emerytury polskich seniorów. Do tego dochodzi brak mieszkania, nieznajomość języka, samotność.

Co możesz z tym zrobić?

W przypadku ubóstwa osób starszych ważne są pomysły:
– jak wspierać te osoby;
– jak uczyć wrażliwości na problem;
– jak dać tym osobom poczucie bezpieczeństwa i zapobiegać ich izolacji społecznej.